Dekla­ra­cja „Digni­tas infinita”o god­no­ści czło­wie­ka to doku­ment Dyka­ste­rii Nauki Wia­ry zaapro­bo­wa­ny przez Ojca Świę­te­go Fran­cisz­ka, poru­sza­ją­cy klu­czo­we zagad­nie­nia ludz­kie­go życia. W związ­ku z nara­sta­ją­cą w prze­strze­ni publicz­nej i dzia­ła­niach rzą­du pre­sją doty­czą­cą zmia­ny praw­nej ochro­ny życia ludz­kie­go w kie­run­ku lega­li­za­cji zabi­ja­nia dzie­ci w łonie matek, pra­gnie­my przy­po­mnieć jed­no­znacz­ne i nie­zmien­ne sta­no­wi­sko Kościo­ła w tej kwestii.

„Kościół nie prze­sta­je przy­po­mi­nać, że «god­ność każ­dej isto­ty ludz­kiej ma cha­rak­ter isto­to­wy i obo­wią­zu­je od chwi­li poczę­cia do natu­ral­nej śmier­ci. Uzna­nie tej god­no­ści jest nie­zby­wal­nym warun­kiem wstęp­nym ochro­ny egzy­sten­cji oso­bi­stej i spo­łecz­nej, a tak­że nie­zbęd­nym warun­kiem tego, by bra­ter­stwo i przy­jaźń spo­łecz­na mogły się urze­czy­wist­niać mię­dzy wszyst­ki­mi naro­da­mi na zie­mi». Opie­ra­jąc się na tej nie­na­ru­szal­nej war­to­ści ludz­kie­go życia, magi­ste­rium Kościo­ła zawsze wypo­wia­da­ło się prze­ciw­ko aborcji.

Św. Jan Paweł II pisze o tym: «Wśród wszyst­kich prze­stępstw prze­ciw życiu, jakie czło­wiek może popeł­nić, prze­rwa­nie cią­ży ma cechy, któ­re czy­nią z nie­go wystę­pek szcze­gól­nie poważ­ny i god­ny potę­pie­nia. […] Dzi­siaj jed­nak świa­do­mość jego zła zacie­ra się stop­nio­wo w sumie­niach wie­lu ludzi. Akcep­ta­cja prze­ry­wa­nia cią­ży przez men­tal­ność, oby­czaj i nawet przez pra­wo jest wymow­nym zna­kiem nie­zwy­kle groź­ne­go kry­zy­su zmy­słu moral­ne­go, któ­ry stop­nio­wo tra­ci zdol­ność roz­róż­nie­nia mię­dzy dobrem i złem, nawet wów­czas, gdy cho­dzi o pod­sta­wo­we pra­wo do życia. Wobec tak groź­nej sytu­acji szcze­gól­nie potrzeb­na jest dziś odwa­ga, któ­ra pozwa­la spoj­rzeć praw­dzie w oczy i nazy­wać rze­czy po imie­niu, nie ule­ga­jąc wygod­nym kom­pro­mi­som czy też poku­sie oszu­ki­wa­nia siebie. […]

Wła­śnie w przy­pad­ku prze­ry­wa­nia cią­ży moż­na się dziś czę­sto spo­tkać z dwu­znacz­ny­mi okre­śle­nia­mi, jak na przy­kład ‘zabieg’, któ­re zmie­rza­ją do ukry­cia jego praw­dzi­wej natu­ry i zła­go­dze­nia jego cię­ża­ru w świa­do­mo­ści opi­nii publicz­nej. Być może, samo to zja­wi­sko języ­ko­we jest już obja­wem nie­po­ko­ju nur­tu­ją­ce­go sumie­nia. Jed­nak żad­ne sło­wo nie jest w sta­nie zmie­nić rze­czy­wi­sto­ści: prze­rwa­nie cią­ży jest – nie­za­leż­nie od tego, w jaki spo­sób zosta­je doko­na­ne – świa­do­mym i bez­po­śred­nim zabój­stwem isto­ty ludz­kiej w począt­ko­wym sta­dium jej życia, obej­mu­ją­cym okres mię­dzy poczę­ciem a naro­dze­niem». Nie­na­ro­dzo­ne dzie­ci są zatem «naj­bar­dziej bez­bron­ne i nie­win­ne ze wszyst­kich, a dzi­siaj odzie­ra się je z ludz­kiej god­no­ści, aby robić z nimi to, co się chce, pozba­wia­jąc je życia i usta­na­wia­jąc pra­wa, by nikt nie mógł temu prze­szko­dzić».  Nale­ży zatem stwier­dzić z całą mocą i jasno­ścią, nawet w naszych cza­sach, że «obro­na rodzą­ce­go się życia jest ści­śle zwią­za­na z obro­ną jakie­go­kol­wiek pra­wa czło­wie­ka»” (Dekla­ra­cja Digni­tas infi­ni­ta, 47).

W kon­tek­ście tro­ski o życie i roz­wój dzie­ci, Rada Sta­ła KEP zachę­ca wszyst­kich wier­nych do włą­cze­nia się w ini­cja­ty­wę Ojca Świę­te­go Fran­cisz­ka, któ­ry usta­no­wił pierw­sze Świa­to­we Dni Dzie­ci. Będą one obcho­dzo­ne 25 i 26 maja 2024 roku. W naszych modli­twach pamię­taj­my tak­że o tych dzie­ciach, któ­rym nigdy nie było dane ujrzeć bla­sku słońca.